Pożeracz książek powiemy o kimś, kto:

A ty, jakim typem czytelnika jesteś?

W Internecie można znaleźć mnóstwo podziałów na różne typy czytelników. Tych może być naprawdę wiele, jednak tym razem przyjrzyjmy się, jakie kategorie czytelników przedstawił w swoim eseju „On Reading Books” Hermann Hesse, laureat Nagrody Nobla w dziedzinie literatury z 1946 roku. Hesse zaznaczył jednak, że trzy typy, które wyodrębnia, mogą współistnieć u jednej osoby. Pierwszy z wyróżnionych typów to „czytelnik naiwny” – ktoś, kto czyta treść dosłownie, taki czytelnik jest dla książki jak… koń dla woźnicy – gdzie książka poprowadzi, tam czytelnik pójdzie, przyjmując wszystko za pewnik. Jak zaznacza Hesse, czytelnikiem naiwnym może być nie tylko skromna służąca, zatapiająca się w lekturze romansów, ale i młody adept filozofii, zaczytujący się w dziełach Schopenhauera. Kolejny rodzaj miłośnika książek to „śledczy z wyobraźnią”, czyli ktoś, kto wybiega wyobraźnią poza samą treść. To osoba pełna „dziecięcego geniuszu” i chęci do zabawy, różnego interpretowania treści i formy. Dla takiego czytelnika „chleb staje się formą do rzeźbienia tuneli”, a każdy przedmiot może mieć kilka znaczeń. Taka osoba potrafi też dostrzec, że to, do czego usiłuje ją przekonać autor, co przedstawia on jako truizm, wcale – w niektórych przypadkach – być nim nie musi. Trzeci typ czytelnika jest natomiast indywidualistą tak wielkim, że z pełną swobodą interpretującym lekturę. Nie chce się ani edukować, ani bawić, traktuje książkę jak każdy inny przedmiot na świecie. To dla niego bodziec, punkt wyjścia, nie ma znaczenia, co tak naprawdę czyta. Nie potrzebuje ani filozofa, by go nauczał, ani poety, by ten mu przedstawiał swój obraz świata.

Źródło:https://lubimyczytac.pl/swiatowy-dzien-milosnikow-ksiazek-oto-ciekawostki-i-konkurs-specjalnie-dla-was

Mieć lekkie pióro oznacza, że ...

Lekkie pióro to specyficzny styl pisania, na który składa się kilka ważnych cech. O kim powiemy, że ma lekkie pióro? Na pewno o kimś, kogo tekst czyta się szybko i łatwo ten tekst zrozumieć. Jeśli tekst jest ciężki, trudny do zrozumienia albo nudny i mało przekonujący odbiorcę do zawartych w nim informacji, to autor na pewno lekkiego pióra nie ma. Lekkie pióro sprawia, że przez tekst leci się wzrokiem niczym woda przez wodospad, a przy tym łatwo się zapamiętuje informacje z jego treści. To jednak mogą ocenić tylko czytelnicy. Sam autor jednak też może stwierdzić, czy ma lekkie pióro, czy nie. Jeśli łatwo przychodzi mu formułowanie zdań i potrafi robić to w ciekawy sposób, a palce skaczą po klawiaturze jak gromadka pasikoników w trawie, przy czym w tekście nie ma wielu błędów i jeszcze sprawia mu to przyjemność, to znaczy, że prawdopodobnie ma lekkie pióro.

Źródło: https://kamixwriting.pl/co-to-znaczy-lekkie-pioro-sprawdz-czy-tez-je-masz/

Czytać od deski do deski to ...

Ostatnim etapem w produkcji książki rękopiśmiennej było zebranie poszczególnych składek tekstu i wykonanie oprawy. Początkowo skryptorzy sami zajmowali się oprawianiem, często zawijając je w miękki pergamin i zawiązując rzemykiem. W epoce całego średniowiecza do ochrony dużego zazwyczaj kodeksu, konieczna była odpowiednio trwała i mocna oprawa, której okładziny tworzyły deski dębowe i bukowe, pokryte skórą. Stąd wywodzi się znane powiedzenie: Przeczytać książkę od deski do deski. Dla zabezpieczenia opraw skórzanych nakładano ozdobne metalowe narożniki i guzy. Blok książki spinano klamrą, aby księga się nie rozwierała.  Źródło: http://na-brzozowej-korze.blogspot.com/2014/10/przeczytac-ksiazke-od-deski-do-deski.html

Czytać między wierszami znaczy ...

Czyli: odbierać informacje ukryte, nie podane wprost. W wierszach, linijkach tekstu, zawarty jest komunikat, który każdy umiejący czytać potrafi przeczytać, a umiejący posługiwać się rozumem – zrozumieć.

Ale na tym nie koniec, w zdaniach, słowach może być jakaś myśl ukryta, której należy się domyślić. To tak, jakby czytać więcej, niż wprost napisane, jakby z pustego miejsca między wierszami. Raz to, co piszący między wierszami pisał, raz to, czego nie pisał.Jerzy Bralczyk

Źródło:https://sjp.pwn.pl/ciekawostki/haslo/Czytac-miedzy-wierszami;5391715.html

Biały kruk to:

Czyli: rzadkość, najczęściej rzadka książka. Wymyślił go autor satyr Juwenalis. Kruk jest ptakiem złowróżbnym także z racji swojej czerni, jest zresztą czerni uosobieniem.

Jest czarny jak kruk. Symbolicznie więc biały kruk byłby czymś w rodzaju sprzeczności, czyli niemożliwości. Ale są zwierzęta albinosy, choć są rzadkością, zatem i biały kruk może się pojawić. Symboliczne krucze funkcje czynią z białego kruka rzadkość nad rzadkościami. To prawdziwy rara avis.Jerzy Bralczyk

Źródło: https://sjp.pwn.pl/ciekawostki/haslo/Bialy-kruk;5391754.html

Molem książkowym nazywamy:

Tytułowe wyrażenie mól książkowy ma znaczenie dosłowne i przenośne.

W pierwszym wypadku nazywa ‘owada żerującego w starych książkach, odżywiającego się resztkami organicznymi obecnymi w kurzu bądź pleśniami znajdującymi się na zawilgoconym papierze’.

W drugim ‘osobę, która czyta bardzo dużo książek i nie widzi świata pomiędzy nimi’ (po angielsku mól książkowy to bookworm, po francusku un rat de bibliothèque, a po niemiecku das Bücherwurm).

Pamiętajcie, że chodzi o słowo mól (a nie: mol), które dawniej oznaczało jeszcze w przenośni ‘zgryzotę, strapienie, smutek, frasunek’. Nasi przodkowie mawiali: „Każdy ma własnego mola, co go gryzie”, a Jan Kochanowski pisał w „Pieśniach”: „Kogo gryzie mól zakryty, nie idzie mu w smak obiad obfity”. Omawiany wyraz bywa często przekręcany na mol (niektórzy mówią błędnie mol w szafie, mol książkowy). Dzieje się tak dlatego, że we wszystkich formach l. poj. tego rzeczownika w czasie odmiany występuje samogłoska o (mól, ale: mola, molowi, z molem, o molu), a w formach l. mnogiej już nawet w mianowniku (mole, moli a. molów, molom, z molami, o molach).

Niewykluczone, że w przyszłości z tego powodu będzie można mówić i pisać mol (np. w szafie, w ubraniach) i mol książkowy, tzn. postać mianownika upodobni się do postaci innych przypadków. Na razie jednak obowiązuje brzmienie mól, mól książkowy (zajrzyjcie do Wielkiego słownika poprawnej polszczyzny PWN pod redakcją prof. Andrzeja Markowskiego, Warszawa 2004, s. 562).

Źródło: https://obcyjezykpolski.pl/mol-nie-mol-ksiazkowy/

Książka do poduszki to:

W ciągu dnia niekiedy mamy mało czasu, by usiąść z książką i zatopić się w literackim świecie. Wieczorem, kiedy uporamy się ze wszystkimi obowiązkami, przed snem, możemy zatopić się w pasjonującej lekturze. Taki relaks polecany jest szczególnie osobom, które mają trudności z zasypianiem. Choć czytanie książek pobudza wyobraźnię to jednocześnie relaksuje i pozwala się wyciszyć . Z drugiej strony czytanie książki wieczorem może skończyć się niewyspaniem a nawet zarwaniem nocy :-)

Chodząca biblioteka to:

Gdy ktoś czyta w kimś jak w otwartej księdze to znaczy, że ...

Mówić jak z książki to: