Kruis alle kenmerken aan die bij een stadssage van toepassing zijn.

Tot welk genre behoort het verhaalfragment?

De aardmannetjes of alvermannetjes zijn lelijke en mismaakte dwergen. Dit volkje is listig, vlug en bedreven in allerhande kunsten. Dat de kabouters zich aan niemand lieten zien, ondervond een boer van Zeelst. Hij wist dat de kabouters dikwijls in zijn bakhuis kwamen, want zij hadden al menigmaal brood voor hem gebakken, maar gezien had hij ze nooit. Op een nacht besloot de boer om de kabouters te bespieden. Tussen twaalf en één ging hij daarom naar de deur van zijn bakkerij en hij hoorde de werkende dwergjes.

Voorzichtig wilde hij door een spleet in de deur kijken. Hij had zijn linkeroog al dichtgeknepen en wilde met zijn rechteroog door de spleet gluren, toen hij onverwacht een piepstemmetje hoorde zeggen: "Blaas bij die daar het licht eens uit!" De boer sprong verschrikt achteruit en liep zijn woonkamer binnen. Hij was voor zijn verdere leven blind aan het oog dat zo onvoorzichtig het werk van de kleine arbeiders had willen begluren. Hij moest zijn nieuwsgierigheid bekopen met het verlies van zijn rechteroog.

Tot welk genre behoort het verhaalfragment?

In de tijd dat hertog Albrecht van Beieren over Holland regeerde, kwam het bericht dat in het Purmermeer een zeemeermin was gevangen. Zij had geleefd in de Zuiderzee en ze had zich steeds verborgen als de vissers kwamen. De storm kwam op en de wilde zee brak de dijken. De vloed voerde haar mee en zij dreef het Purmermeer binnen, willoos, als was ze een stuk hout.

Al gauw werd de zeemeermin ontdekt door de mensen. Die trokken haar aan boord en voeren haar naar de stad Edam. Iedereen verwonderde zich over haar wezen. Ook de bewoners van Haarlem - een machtige stad - hoorden van het wonder vertellen. Ze eisten de zeemeermin op voor hun stad. De Edammers waren hierover zeer bedroefd, maar ze hadden geen keus.

De Haarlemmers voerden de knappe buit met zich mee. Daar leerde men de zeemeermin spinnen op een spinnewiel. Ze leefde er nog vele jaren, maar was steeds ongelukkig.

Bij welke groep past volgend vakjargon: We proberen steeds te letten op de aanzet, de body, afdronk en de hoeveelheid tannine.

Het meisje met de zwavelstokjes

Ze streek weer een zwavelstokje af tegen de muur, het gaf licht en in het schijnsel stond haar oma, heel duidelijk, heel stralend, heel vriendelijk en lief. "Oma!" riep het meisje. "O, neem me mee! Ik weet dat je weg bent als het zwavelstokje uitgaat. Weg, net als de warme kachel, de gebraden gans en die prachtige, grote kerstboom."

Haastig streek ze de rest van de zwavelstokjes uit het bosje af, want ze wilde oma vasthouden. De zwavelstokjes gaven zoveel licht dat het klaarlichte dag leek. Oma had er nog nooit zo mooi en zo groot uitgezien. Ze nam het kleine meisje op haar arm en ze vlogen, stralend en blij, heel, heel hoog. Er was geen kou, geen honger, geen angst - ze waren bij God.

(Toelichting: Dit sprookje is één van Andersens meest populaire verhalen. Het kent vele uitvoeringen op toneel en amusementsgebied. In 1835 publiceerde Hans Christian Andersen zijn eerste sprookjesbundel: Eventyr fortalde for Børn.)

De wolf en de zeven geitjes

Nu stapte de booswicht voor de derde maal op de voordeur af, klopte aan en zei: "Doe open, kinderen, jullie lief moedertje is thuisgekomen en heeft voor jullie allemaal iets meegebracht uit het bos. "De geitjes riepen: "Laat ons eerst je poot zien zodat wij zeker weten dat jij ons lief moedertje bent." Daarop legde de wolf zijn poot op de vensterbank en toen de geitjes zagen dat die wit was, geloofden zij de wolg en openden de deur.

De geitjes schrokken en wilden zich verstoppen. Het ene geitje sprong onder de tafel, het tweede in het bed, het derde in de kachel, het vierde de keuken in, het vijfde in de kast, het zesde onder de waskom en het zevende in de kast van de hangklok. Maar de wolf slokte het ene geitje na het andere op. Alleen het jongste, dat in de kast van de klok zat, dat vond hij niet. Toen de wolf zijn honger had gestild, maakte hij dat hij wegkwam, ging buiten in de groene wei onder een boom liggen en viel in slaap.

(Toelichting: de oorsprong van dit verhaal is erg onzeker. Een latere notitie en het feit dat Jacob Grimm het sprookje optekende, laten vermoeden dat het sprookje via de familie Hassenpflug uit Hanau bekend is geworden. Ook de Franse versjes die in de handschriftversie voorkomen, wijzen in de richting van deze familie.)

Benoem de soort humor

Benoem de soort humor.

Een 52-jarige moeder uit Parijs ging iets verder dan wat de meeste ouders doen.

Met een dikke laag make-up trok de vrouw zelf naar het examen van haar dochter, maar een alerte leerkracht kon het bedrog opmerken.