เรือชัยไวว่องวิ่งรวดเร็วจริงยิ่งอย่างลม

รอบข้างไม่มีที่นาที่ไหนว่าง แต่ชาวนายังอดตาย

พ่อคือฉัตรแก้วกางกั้น

เมื่อลมพัดใบไม้สะบัดโบกมือเรียกเธอ

อุปมา

อุปโหลก

อุปลักษณ์

อัปลักษณ์

เป็นกลุ่มกลุ่มกลุ้มกายเหมือนทรายซัด ต้องนั่งปัดแปะไปมิได้นอน

ครั้นยามเย็นเห็นเหมือนหนึ่งเมฆพลุ่ง เป็นควันฟุ้งราวกับไฟไกลหนักหนา

ดูเหย้าเรือนหาเหมือนอย่างไทยไม่ หลังคาใหญ่พื้นเล็กเป็นโรงผี

เราเป็นมนุษย์สุดรักต้องลักพา เหมือนอินทราตรึงส์ตรัยเป็นไรมี

ถึงบางหลวงทรวงร้อนดังศรปัก

พี่ร้างรักมาด้วยราชการหลวง

เมื่อคิดไปใจหายเสียดายดวง

จนเรือล่วงมาถึงย่านบ้านกระแซง

น้ำเงิน คือ เงินยวง

ขาวพรายช่วงสีสำอาง

ไป่เทียบเปรียบโฉมนาง

งามเรืองเรื่อเนื้อสองสี

อุปลักษณ์

สัทพจน์

อติพจน์

อุปมา