“นางผีเสื้อเหลือโกรธโลดทะลึ่ง โตดังหนึ่งยุคุนธร์ขุนไศล”

“ประไพพักตร์ลักษณ์ล้ำล้วนขำคม ทั้งเนื้อนมนวลเปล่งออกเต่งทรวง”

“พระฟังคำน้ำเนตรลงพรากพราก คิดถึงยากยามวิโยคยิ่งโศกศัลย์”

“พระโฉมยงองค์อภัยมณีนาถ เพลินประพาสพิศดูหมู่มัจฉา”

เสาวรจนี

นารีย์ปราโมทย์

พิโรธวาทัง

สัลลปังคพิสัย

เสาวรจนี

นารีปราโมทย์

พิโรธวาทัง

สัลลาปังคพิสัย

ศฤงคารรส

หาสยรส

วีรรส

กรุณารส

วีรรส

รุทรรส

กรุณารส

พีภัตสรส

สงสารน้ำคำที่พร่ำสั่ง

คิดถึงความหลังแล้วใจหาย

ครวญพลางกำสรดระทดกาย

แล้วคิดอายพวกพลมนตรี

อนองค์ลงอิงพิงเขนย

กรเกยก่ายพักตร์ถวิลหวัง

รสรักร้อนรนพ้นกำลัง

ชลนัยน์ไหลหลั่งลงพรั่งพราย

มื่อนั้น

สองระตูวิโยคโศกศัลย์

กอดศพเชษฐาเข้าจาบัลย์

พิโรธร่ำรำพันโศกา

มื่อนั้น

โฉมยงองค์ระเด่นจินตะหรา

ค้อนให้ไม่แลดูสารา

กัลป์ยาคั่งแค้นแน่นใจ

อุปมา

สัทพจน์

นามนัย

บุคลาธิษฐาน

สัทพจน์

อุปมา

อุปลักษณ์

ปฏิปุจฉา

อุปมา

อุปลักษณ์

สัทพจน์

บุคลาธิษฐาน

อุปมา

อุปลักษณ์

สัญลักษณ์

นามนัย

1

2

3

4

ก้อยกุ้งปรุงประทิ่นวางถึงลิ้นดิ้นแดโด

เมื่อลมพัดใบไม้สะบัดโบกมือเรียกใคร

สุดเอยสุดสวาท โฉมประหลาดล้ำเทพอัปสร

เหลือบเห็นสตรีวิไลลักษณ์ พิศพักตร์ผ่องเพียงแขไข

สัทพจน์

สัญลักษณ์

บุคลวัต

อุปมา

เธอคือโคมทองของชีวิตพี่

เสียงรถด่วนขบวนสุดท้าย

ฝากเพลงนี้มากับสายลมผ่าน

หากมีเวลามาเยี่ยมบ้านนาบ้างเธอพี่เน้อ

มองซิมองทะเล เห็นลมคลื่นเห่จูบหิน

เรียมร่ำน้ำเนตรถ้วม ถึงพรหม

วันนี้แพรสีแสดห่มแดดกล้า ห่มทุ่งหญ้าป่าเขาอย่างเหงาหงอย

ดูน้ำวิ่งกลิ้งเชี่ยวเป็นเกลียวกลอก กลับกระฉอกฉาดฉัดฉวัดเฉวียน

อันของสูงแม้ปองต้องจิต ถ้าไม่คิดปีนป่ายจะได้หรือ

ฉันเอาฟ้าห่มให้หายหนาว ดึกดื่นกินแสงดาวต่างข้าว

เธอตายเพื่อจะปลุกให้คนตื่น เธอตายเพื่อผู้อื่นนับหมื่นแสน

โอ้หนาวอื่นพอขืนอารมณ์ได้ แต่หนาวใจยากแค้นนี้แสนเข็ญ