“คอยดูแลด้วยความจริงใจ ห่วงใย และคอยให้ความรักเป็นกังวลว่ามันจะตาย เฝ้าคอยเอาใจทุกอย่าง แต่สุดท้ายชาวนาผู้ชายใจดี ด้วยความที่เขาไว้ใจ น่าเสียดายกลับต้องตาย ด้วยพิษงู” นิทานมันบอกให้ยอมรับความจริง ว่ามีบางสิ่ง ไม่ควรไว้ใจ อะไรบางอย่างที่ทำดีซักแค่ไหน ไม่เชื่อง ไม่รัก ไม่จริง (สีฟ้า: ชาวนากับงูเห่า)

“… ทุก ครั้งที่พ่อไปเมืองนอก พ่อหาโอกาสไปดูสถานที่น่าสนใจและดูความเปลี่ยนแปลง ความก้าวหน้าของชาติต่างๆอยู่เสมอ และพ่อจะกลับมาเล่าให้ฟังอย่างมีระบบและละเอียดลออพร้องทั้งของฝากที่น่า สนใจ ครั้งหนึ่งพ่อซื้อตุ๊กตามาฝากจุ๊ เป็นตุ๊กตาประหลาด เพราะมันหลับตาและลืมตาได้ สวยจนเราแทบไม่น่าจับ แต่จี๊ดสนใจมาก จนอยากรื้อออกมาดูว่ามีกลไกอะไรที่ทำให้มันหลับตาได้… ”

จากเรื่อง “ พ่อเล่า ” ของ จารุณี สูตะบุตร

“ ชั่วเหยี่ยวกระหยับปีกกลางเปลวแดด ร้อนที่แผดก็ผ่อนเพลาพระเวหา พอใบไหวพลิกริกริกมา ก็รู้ว่าวันนี้มีลมวก เพียงกระเพื่อมเลื่อมรับวับวับไหว ก็รู้ว่าน้ำใสใช่กระจก เพียงแววตาคู่นั้นหวั่นสะทก ก็รู้ว่าในอกมีหัวใจ “

( เพียงความเคลื่อนไหว ของเนาวรัตน์ พงศ์ไพบูลย์ )

“ … เขานุ่งกางเกงขาสั้นสีน้ำเงินเข้ม ท่อบนของร่างกายเปล่าเปลือยผิวขาวจัดของเขาถูกกระไอร้อนของน้ำมันที่เดือด พล่านอยู่ในกระทะรมเสียจนขึ้นเสียระเรื้อแดง และเหงื่อที่พรั่งผุดออกมาตามขุมขนสะท้านกับเปลวไฟที่แลบเลียอยู่ขอบกระทะแล เป็นเงาวับเขากำลังใช้ตะหลิวด้าวยาวคนกวนชั้นมันหมูที่กำลังถูกเคี่ยวลอย ฟ่องอยู่มนกระทะอย่างขะมักเขม้น สองมือของเขากำอยู่ที่ด้าวตะหลิวท่อนแขนที่ค่อยๆกวนตะหลิวไปมานั้นเกร็งเล็กน้อย จนแลเห็นกล้ามเนื้อขึ้นเป็นลอนเมื่อมองผาดผ่านมายังลำตัวของเขา… ”

จาก “กตัญญูพิศวาส” ของ หยก บูรพา

บัดเดี๋ยวดังหง่างเหง่งวังเวงแว่ว สะดุ้งแล้วเหลียวแลชะแง้หา

เห็นโยคีขี่รุ้งพุ่งออกมา ประคองพาขึ้นไปจนบนบรรพต

แล้วสอนว่าอย่าไว้ใจมนุษย์ มันแสนสุดลึกล้ำเหลือกำหนด

อันเถาวัลย์พันเกี่ยวที่เลี้ยวลด ก็ไม่คดเหมือนหนึ่งในน้ำใจคน ( สุนทรภู่ )

ใน เรื่องน้ำ เรามองว่าประเทศไทยมีน้ำเยอะแยะ เราไม่เคยคิดประหยัดว่าจะใช้น้ำคุ้มค่าที่สุดอย่างไร เช่น น้ำที่เหลือจากการซักล้าง เราก็ควรจะเอาไปรดน้ำต้นไม้ ความประหยัดเป็นจุดหนึ่งของการลดความต้องการที่เพิ่มขึ้น การที่เราจะต้องการพื้นที่การเกษตรปลูกผลิตผลการเกษตรให้มากขึ้น

โวหารที่เน้นรายละเอียดเพื่อให้ผู้อ่านเกิดจินตภาพ คือโวหารใด

ผู้ที่เกิดก่อน ผ่านชีวิตมาก่อน จะต้องสงเคราะห์อนุเคราะห์ ผู้เกิดตามมาภายหลังด้วยการถ่ายทอดความรู้ ความดี และประสบการณ์อันมีค่าทั้งปวง ข้อความข้างต้นเป็นโวหารชนิดใด

“ ท่ามกลางความงดงามรอบตัวคุณ ฉันคือรอยเปื้อนบนภาพวาดของคุณใช่หรือเปล่า ”

จาก “บ่วงอารมณ์” ของ สราญรมย์

ความจำระยะสั้นนั้นจะลืมแล้วลืมเลย ผิดกับความจำระยะยาว

ที่ถึงแม้ว่าคุณอาจจะลืมมันไป แต่เมื่อมีอะไรบางอย่างมาสะกิด

คุณก็จะนึกออก เช่น หากให้คุณลองบอกชื่อครูประจำชั้นทั้งหมดของคุณ คุณอาจจะจำได้ไม่ทั้งหมด แต่ถ้าลองให้ดูรูป หรือบอกใบ้อะไรสักหน่อย รับรองว่าคุณต้องจำได้แน่นอน

ศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ คือ การยอมรับของบุคคลในสังคมการอยู่ร่วมกัน และเห็นบุคคลเป็นมนุษย์ ศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ได้รับการคุ้มครองตามกฎหมาย ซึ่งบุคคลย่อมอ้างศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์หรือใช้สิทธิและเสรีภาพของตนได้เท่าที่ไม่ละเมิดสิทธิ และ เสรีภาพของบุคคลอื่น ไม่เป็นปฏิปักษ์ต่อรัฐธรรมนูญหรือไม่ขัดต่อศีลธรรมอันดีของประชาชน ตามกฎหมายรัฐธรรมนูญ แห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2560 มาตรา 28”

ข้อความข้างต้นใช้โวหารชนิดใด

ตระเวนไพรร่อนร้องตระเวนไพร เหมือนเวรใดให้นิราศเสน่หา

เค้าโมงจับโมงอยู่เอกา เหมือนพี่นับโมงมาเมื่อไกลนาง

บทประพันธ์ข้างต้นใช้โวหารชนิดใด

ก็คงเหมือนดังโลมาที่มันไม่ใช่ปลาอยู่ดี ถึงจะคล้ายแต่ก็ไม่ใช่อยู่ดี

ต่อให้ใกล้เธอเท่าไรฉันก็ไม่ใช่แฟนอยู่ดี ถึงจะคล้ายแต่ก็เป็นได้แค่นี้

ก่อนจะให้ความช่วยเหลือใคร ควรพิจารณาศักยภาพของตนเอง

ให้ดีเสียก่อนว่าพร้อมและสามารถช่วยเหลือเขาได้โดยที่ตน

ไม่เดือดร้อนได้หรือไม่

จำเลยอย่าแย้งหากยังไม่มีอะไรจะกล่าว ยอมมอบใจมาซะดี ๆ

ความผิดของเธอนั้นมีดังนี้

หนึ่งคือเธอน่ะเห็นฉันเป็นคนอื่นไกล

เชื่อเถอะว่าฉันพร้อมไม่ว่าเป็นเรื่องใด

โทษนะคะที่รัก เธอยังฟังอยู่ไหม ข้อต่อไปมันก็สำคัญ

I’ma tell you ข้อที่สองเรื่องที่เธอชอบใคร

ศาลตัดสินเป็นครั้งสุดท้าย เรื่องที่เธอต้องชดใช้

นับจากนี้ตลอดชีวิตต้องอยู่กับฉันตลอดไป

เนื้อเพลงข้างต้นใช้โวหารชนิดใด

อย่าทำอย่างนี้ไม่ว่ากับใคร เข้าใจไหม

ถ้าไม่รัก ไม่ต้องไปทำแบบนี้ให้ใคร

อย่าทำอย่างนี้ เพราะเขาจะมองว่าเธอน่ะใจร้าย

ที่ทำเหมือนเธอให้ใจ แต่มันก็ไม่จริง

เนื้อเพลงข้างต้นใช้โวหารชนิดใด