หรอย

ลำ

แซบ

พรก

ขี้ตั๋ว

ขี้ฮก

ขี้จุ๊

ขี้โม้

เงื่อนไขของเวลาทำให้เกิดภาษาถิ่น

ความเจริญก้าวหน้าทางเทคโนโลยีทำให้เกิดภาษาถิ่น

การพิจารณาแยกภาษาถิ่นพิจารณาจากเหตุผลทางการเมือง

ภาษาถิ่นเหนือจัดเป็นภาษาย่อยของภาษาไทย เพราะมีระบบภาษาเดียวกัน

แหลง แล ชมพู่ ลำ

เบิ่ง สุน ฝร่ง มอง

แหลง หวิบ หรอย แล

อู้ แซบ หรอย หวิบ

เว้า สุน เบิ่ง

อร่อย อู้ ลำ

หรอย แหลง แล

ผ่อ บักสีดา ชมพู้

เข้าใจภาษาของชนชาติอื่นมากยิ่งขึ้น

เข้าใจประวัติความเป็นมาของชนชาติไทย

สามารถใช้ภาษาถูกต้องตามหลักไวยากรณ์

ทำให้ติดต่อสือสารกับคนในท้องถิ่นต่างๆได้สะดวกขึ้น