บทความ

สารคดี

เรียงความ

การเขียนบรรยายความ

2633

2553

2533

2553

วาณิช จรุงกิจอนันต์

จิตร ภูมิศักดิ์

อังคาร กัลยาณพงศ์

เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์

แยงซี

หลิวเตอหัว

เหลิ่นชี

หลี่เชิน

บทความวิชาการ

บทความวิจัย

บทความบันเทิงคดี

บทความแสดงความคิดเห็น

ผู้เขียนเล่าเรื่องราวในอดีตของตน

แนะนำให้รู้จัก จิตร ภูมิศักดิ์

ยกย่องบทกวีที่จิตร ภูมิศักดิ์ เป็นผู้แต่ง

บอกที่มาของบทกวีที่จิตร ภูมิศักดิ์ เป็นผู้แต่ง

เพื่อแสดงพระราชดำริเกี่ยวกับบทกวีของจีนและบทกวีอินเดีย ซึ่งกล่าวถึงชีวิตและความทุกข์ของชาวนา

เพื่อแสดงพระราชดำริเกี่ยวกับบทความของไทยและบทความจีน ซึ่งกล่าวถึงชีวิตและความทุกข์ของชาวนา

เพื่อแสดงพระราชดำริเกี่ยวกับบทกวีของไทยและบทกวีจีน ซึ่งกล่าวถึงชีวิตและความทุกข์ของชาวนา

เพื่อแสดงพระราชดำริเกี่ยวกับบทสวดมนต์ของไทยและบทสวดมนต์จีน ซึ่งกล่าวถึงชีวิตและความทุกข์ของชาวนา

ชอบเป็นกวี

เข้าใจปัญหาของชาวนาจีน

แสดงบทกวีทัศน์ของชาวนา

เข้าใจปัญหาและความทุกข์ยากของชาวนา

ผู้เขียน

ชาวนา

ผู้อ่าน

นักเรียน

หลี่เชิน

จิตร ภูมิศักดิ์

สมเด็จพระเทพรัตน์ฯ

ในหลวงรัชกาลที่ 9

ชวนคิดพิจิตรภาษา

นานาโวหาร

คำขานไพรัช

สมบัติภูมิปัญญา

ความประหลาดใจ

ความสะเทือนใจ

ข้อคิด

คติธรรม

บรรยายให้เห็นความเป็นอยู่ของชาวนาในยุคนั้น

เสมือนกับนำชาวนามาบรรยาย เรื่องของตนให้ผู้อ่านฟัง

บรรยายความรู้สึกอันเกิดจากความสะเทือนใจ ออกมาเป็นบทกวี

บรรยายภาพที่เห็นเหมือนจิตรกรวาดภาพให้คนชมสะเทือนใจออกมาเป็นบทกวี

เปิดข้าวทุกคราวคำ จงสูจำเป็นอาจิณ

ข้าวนี้นะมีรส ให้ชนชิมทุกชั้นชน

เหงื่อหยดสักกี่หยาด ทุกหยดหยาดล้วนยากเย็น

สายเลือดกูทั้งสิ้น ที่สูซดกำซาบฟัน

สายเลือดกูทั้งสิ้น ที่สูซดกำซาบฟัน

เบื้องหลังสิทุกทน และขมขื่นจนเขียวคาว

เหงื่อกูที่สูกิน จึงก่อเกิดมาเป็นคน

จากรวงเป็นเม็ดพราว ล้วนทุกข์ยากลำเค็ญเข็ญ

ในอนาคต ผู้คนต้องหันไปกินอาหารเม็ดเหมือนกับนักบินอวกาศ

เมื่อพันปี หรือเมือ ๓๐ ปีที่แล้ว หรือแม้แต่ในสมัยของผู้เขียน ความทุกข์ของชาวนาก็ยังเหมือนเดิม

หลี่เชินใช้เทคนิคในการเขียนโดยบรรยายภาพที่เห็นเหมือนกับจิตรกรวาดภาพให้คนชม

บทกวีของจิตร ภูมิศักดิ์ ได้สะท้อนความทุกข์ของชาวนาได้เป็นอย่างดี

สิงหาคม ๒๕๔๗

สิงหาคม ๒๕๕๓

สิงหาคม ๒๕๓๗

สิงหาคม ๒๕๓๓

ค้าขาย

เกษตรกร

ผู้นำหมู่บ้าน

ข้าราชการส่วนท้องถิ่น

ชาวนาถูกเอาเปรียบ

ชาวนาเป็นทาสของที่ดิน

เป็นการทำนาที่ไร้ผล

ชาวนาเอาเงินไปทำอย่างอื่น

หว่านข้าวในฤดูใบไม้ผลิ ข้าวเมล็ดหนึ่งจะกลายเป็นหมื่นเมล็ดในฤดูใบไม้ร่วง

ข้าวแต่ละเม็ดคือความยากแค้นแสนสาหัส

รอบข้างไม่มีนาที่ไหนทิ้งว่าง แต่ชาวนาก็ยังอดตาย

เหงื่อหยดบนดินภายใต้ต้นข้าว

กลืน

ซึมเข้าไป

เคี้ยว

กระแทก

เป็นอาชีพที่ได้รับความนิยม

มีรายได้แน่นอนทุกเดือน

ได้เรียนรู้ทักษะใหม่ๆ

ไม่เหนื่อย

ให้เวทนาชาวนา

ให้เห็นถึงความทุกข์ยากของชาวนา

ให้ประกอบอาชีพชาวนา

ให้ช่วยเหลือชาวนา

กาพย์ยานี ๑๑

ร้อยแก้ว

โคลงสี่สุภาพ

บทร้อง

ด้านประวัติศาสตร์

ด้านภาษาศาสตร์และวรรณคดี

ด้านเทคโนโลยี

ด้านโบราณคดี

ชาวนากับงูเห่า

ประเพณีดั้งเดิม

ทุกข์ของชาวนา

ชาวนาคือกระดูกสันหลังของชาติ