Сцяжынка прывяла да барсуковай нары.

Сябры былі аднагодкамі.

Касец я быў тады яшчэ слабы.

Шчырая ў братоў была дружба, сапраўдная.

За вёскай пачынаўся сасновы бор.

І неба, і сонца адбіваліся ў буйных кроплях.

На пачатку лета не крануты касьбою луг нібыта казачнае царства кветак.

У празрыстай вадзе, як у лепшым люстры, адбіваліся кусты і цьмянае неба.

Там, за далёкім лесам, чуліся раскаты грому.

У акно пазірае белая месячная ноч.

На нядаўняй ціхай палянцы, падрыхтаванай для парка, было шумна.

Дружныя, дужыя, акружылі сосны з усіх бакоў, захапілі зямлю, засланілі неба.

З двара ў акно пазірала чорная ноч і завешанае густымі хмарамі-валокнамі цёмнае неба.

У красавіку пачалі распускацца кветкі, нягледзячы на маразы ўначы.

Над зарослай густымі кустамі арэшніку лесасекай плыло павуцінне бабінага лета.

Супакоіўшыся, Пятро працягваў размову суха і неахвотна.

Чалавек спыніўся і, не знаходзячы належнага моцнага слова, абарваў сказ.

Раслі гэтыя дзеці на лес гледзячы.

На станцыі шумеў паравоз ціха і роўна, нібы баючыся парушыць спакой лесу.

Снег хрумсціць на пероне смачна, як яблык.

Ноч застыла...

Вясна ў той год прыйшла бурхлівая, утрапёная.

Снягі і снягі...

Дзень быў хмурны, невясёлы...

Вясна сёлета позняя.

Веснавыя кветкі бываюць рознымі - белымі і чырвонымі, вялікімі і маленькімі, светлымі і цёмнымі.

Дажджу прасіла ўсё пад небам: бары, патрэсканая глеба і абмялелая рака.

Ніхто: ні звер, ні чалавек, ні птушка не парушылі зімняга спакою лесу.

Зямля, дрэвы і кусты, пні, мурашнікі - усё было пакрыта бялюткім снегам.

Усё павінна быць для дзяцей і сонца да самага позняга вечара, і шчырая ласка праз круглыя суткі.