ความเชื่อ

ประเพณี

วรรณคดี

เครื่องเทศ

ภาษาญี่ปุ่นไม่มีรูปวรรณยุกต์

ภาษาญี่ปุ่นที่นำมามักใช้คำทับศัพท์

ใช้วรรณยุกต์ตรี

การเรียงคำญี่ปุ่นใช้ ประธาน + กรรม + กริยา

ไทย

จีน

เขมร

เกาหลี

จีน

บาลี

ญี่ปุ่น

ไทย

ญี่ปุ่น

จีน

อังกฤษ

เขมร

ไทย อังกฤษ เขมร

จีน ญี่ปุ่น ไทย

จีน ญี่ปุ่น อังกฤษ

บาลี สันกฤต ไทย

จีน

ญี่ปุ่น

อังกฤษ

บาลี - สันสกฤต

โบตั๋น กุยช่าย เท็มปุระ

คะน้า ท้อ สึนามิ

ก๋วยเตี๋ยว โจ๊ก โอเลี้ยง

จับเลี้ยง ซาโยนาระ โหวงเฮ้ง

ไทยแท้

จีน

ชวา

เขมร

อย่าลืมปิดไฟทุกครั้งก่อนนอน

ฉันไม่ชอบเดินคนเดียวตอนเย็น

คุณครูบอกให้จัดโต๊ะและเก้าอี้ให้เรียบร้อย

มีพระห้อยคอแล้วรู้สึกเป็นสิริมงคล

สุกี้ยากี้

บะหมี่

สาคู

ซีฟู้ด

กุ๊ก

ปิ่นโต

เตียง

ขึ้นฉ่าย

กุ๊ก เตียง ตู้

เซียมซี กอเอี๊ยะ เย็นตาโฟ

ฮ่องเต้ ปิ่นโต สาลี่

ซาลาเปา สาลี่ กุยช่าย

ซาลาเปา

กงเต้ก

กุยช่าย

ขนมจีน

ส่วนใหญ่เป็นเสียงสามัญ

ไม่มีตัวสะกดแต่นิยมด้วยสระเสียงยาว

พยัญชนะต้อนเป็นอักษรกลางมากกว่าอักษรอื่น

ส่วนใหญ่เป็นคำพยางค์เดียว ไทยนำมาสร้างคำใหม่เป็นคำประสม

พิธี มุกดา สบู่

ปิ่นโต โกดัง บุหงา

ปั้นหยา สบาย กุหลาบ

ตุนาหงัน กะละมัง ลิ้นจี่

2 คำ

3 คำ

4 คำ

5 คำ

เฮีย

เฮง

ซ้อ

เจ๊

เซียมซี

เฉาก๊วย

เกาเหลา

บุฟเฟต์

กุยช่าย ซาโยนาระ

วาซาบิ อั้งโล่

สึนามิ ไช้เท้า

ซาเล้ง ซาบะ