ใช้ภาษาไพเราะ

เป็นหลักฐานทางภาษาเรื่องแรก

ใช้สำนวนภาษาสั้น ๆ เข้าใจง่าย

ให้ข้อเท็จจริงทางประวัติศาสตร์

การเชื่อฟังคำพ่อ

ความกตัญญูกตเวที

ความเสียสละและอดทน

ความมีน้ำใจเอื้อเฟื้อต่อพี่

ที่บ้านที่เมือง

ตีบ้านตีเมือง

ทั่วบ้านทั่วเมือง

ทิ้งบ้านทิ้งเมือง

ทั้งหมด

ทั้งหลาย

ทั้งชายและหญิง

ทั้งเด็กและผู้ใหญ่

ใช้ประโยคสั้น ๆ

ไม่ใช้คำเชื่อมประโยค

ใช้คำสัมผัสในบางตอน

ใช้คำไทยแท้เป็นส่วนมาก

กูพร่ำบำเรอแก่พี่กู ดั่งบำเรอแก่พ่อกู

พ่อกูไปรบขุนสามซนหัวซ้าย ขุนสามซนขับมาหัวขวา

กูขี่ช้างเบกพล กูขับเข้าก่อนพ่อกู กูต่อช้างด้วยขุนสามชน

ขุนสามซนเกลื่อนเข้า ไพร่ฟ้าหน้าใสพ่อกู หนีญญ่ายพายจแจ้น

ผลมะขาม

ผลไม้จำพวกส้ม

ผลไม้มะพร้าวน้ำหวาน

ผลไม้รสเปรี้ยวรสหวาน

ชนช้าง

คล้องช้าง

ตีช้าง

ตีหนังช้าง

ภาษาบาลี สันสกฤต

ภาษาบาลี เขมร

ภาษาบาลี สันสกฤต เขมร

ภาษาบาลี สันสกฤต มอญ เขมร

ในสมัยสุโขทัยยังไม่มีการกำหนดภาษาไทยมาตราฐาน

สมัยสุโขทัยไม่มีพจนานุกรม ทำให้เขียนสะกดผิด

คนสมัยสุโขทัยออกเสียงคำต่างจากคนสมัยปัจจุบัน จึงเขียนต่างกัน

การจารึกอักษรบนหินยากกว่าการเขียน จึงต้องสะกดคำให้ง่ายที่สุด เพื่อจะได้จารึกง่าย

ชนช้างชนะขุนสามชน

มีความกตัญญูต่อบิดามารดา

ปกครองประเทศเหมือนพ่อปกครองลูก

ปกครองบ้านเมืองด้วยความกล้าหาญ