นกเอ๋ยนกแสก จับจ้องร้องแจ๊กอยู่เพียงแถกขวัญ

มีแต่จังรีดกระกรีดกริ่ง เรไรหริ่ง! ร้องขรมระงมเสียง

คอกควายวัวรัวเกราะเปาะเปาะ! เพียง รู้ว่าเสียงแว่วแผ่วแผ่วเอย

ฝูงวัวควายผ้ายลาทิวากาล ค่อยค่อยผ่านท้องทุ่งมุ่งถิ่นตน

คนที่มีสกุลสูงมีศักดิ์ศรีเชิดชูตน

คนร่ำรวยจะมีความสุขทุกอย่าง

ความมีอำนาจทำให้คนอยากมีไมตรีด้วย

ทุกคนไม่มีใครหลีกพ้นความตายไปได้

นริศา สิงห์ยะบุตร

นริศรา สิงห์ยะบุศย์

นริศ สิงหะบุศย์

นริสรา สิงห์ยะบุศย์

ทุกชีวิตมีความเสมอภาค

ชาวนาผู้ที่ปลูกข้าวเพื่อเลี้ยงชาวโลก

ทรัพย์สิน สมบัติ เงินทองล้วนแต่เป็นของนอกกาย

ทุกชีวิตมีความตายเป็นที่พึ่ง ความตายจึงเป็นเรื่องธรรมดาของโลก

อุทิศสิ่งซึ่งสร้างตามธรรม์ ของผู้นั้นผู้นี้แก่ผีเอย

ไม่มีใครได้เชยเลยสักคน ย่อมบานหล่นเปล่าตายมากมายเอย

สันโดษดับฟุ้งซ่านทะยานใจ ตามวิสัยชาวนาเย็นกว่าเอย

แหล่งหลุมลึกลานสลดระทดใจ เรายิ่งใกล้หลุทนั้นทุกวันเอย

ให้ดำรงชีวิตอยู่อย่างสงบสุข

มนุษย์ควรรู้จักปล่อยวางสิ่งต่าง ๆ ในชีวิต

การละทิ้งซึ่งความสุขก่อให้เกิดความทุกข์

สังคมหลงมัวเมาในกิเลส

ชฎาพร พงศกร

นริศรา ศุภรัตน์

ธัญรัตน์ ปรียานุช

หทัยทิพย์ สุภาวดี

นฤชัย

กันตพณ

ฐิติวรดา

ภัทรวรรณ